O nowy model poznawczy humanistyki – poznańska szkoła metodologiczna (część II)

Abstrakt

Po 1974 roku z poznańskiej szkoły metodologicznej wyodrębniły się trzy zespoły naukowe, które rozwijały problematykę: (1) idealizacyjnej teorii nauki i nie-Marksowskiego materializmu historycznego, (2) epistemologii historycznej, teorii kultury i badań kulturoznawczych oraz (3) metodologii badań historycznych. Zespół (1) pod kierunkiem L. Nowaka prowadził analizy teoriopoznawcze i metodologiczne w zakresie marksistowskiej dialektyki kategorialnej, adaptacyjnej interpretacji materializmu historycznego i nie-Marksowskiej teorii społecznej. Grupa badaczy skupionych wokół J. Kmity (2) zajmowała się zagadnieniami rozwoju nauki w ramach epistemologii historycznej i teoretycznej historii nauki oraz badaniami nad kulturą i nauką jako dziedziną kultury z perspektywy poznawczej społeczno-regulacyjnej teorii kultury, które uformowały „poznańską szkołę kulturoznawczą”. Zespół (3), kierowany przez J. Topolskiego, rekonstruując postępowanie badawcze historyków i historiografów, ustalał, „jak się pisze i rozumie historię”, uwzględniając różne stanowiska teoretyczno-metodologiczne w uprawianiu badań historycznych oraz nowoczesne i postmodernistyczne trendy kulturowe i orientacje filozoficzne mające wpływ na „pisanie historii”.